(Tagalog poem with English translation from Piya Constantino)

“History is hysterical: it is constituted only if we consider it, only if we look at it…” Roland Barthes, Camera Lucida

Tinutunaw ng liwanag mula sa poste ang panahon sa nabubulok
na niyebe. Umaalimbukay ang nginig habang gumuguhit sa hangin

ang iyong hininga. Dito kumakapit ang lamig sa lahat: sa bubungan,
sa kalsada, sa mga sasakyan, sa basurahan, sa kable, kahit sa liwanag,

sa mga salita, sa iyong nanunuyong labi at dila, sa usok
ng hinihithit mong sigarilyo, kahit sa iyong buntunghininga.

Niluwa mo ang nikotinang sumabit sa iyong laway, lumubog
ang iyong dura sa niyebe, at sa harap ng dakilang siyudad na ito,

bago pa ang kasaysayan, naging marka ang iyong laway ng nandito
ako ngayon katulad ng bakas ng paa noong sinaunang panahon.

(Bago pa ang kasaysayan, noong wala pang wika para sa kahit na ano)
Minasdan mo ulit ang hatinggabi habang nagsisigarilyo. (binubuo

pa lamang ng mga bagong danas ang mga bokabularyo para sa mundong
ito:  Lumbay, isang pandiwang tumutukoy sa paglalakad  nang halos

walang saplot sa daan pagkatapos  ng mahaba-habang inuman.
Sa pangungusap, maaaring sabihing Nakakatuwa siyang tingnan 

kagabi habang lumulumbay pauwi sa bahay. Ligalig, isang pang-uring
tumutukoy sa anyo o estado ng kalat sa daan, halimbawa, (more…)